Gulp

Recent bevond ik mij bij de firma Nespresso in de Passage in Den Haag. De koffiecups waren op. Niet iets waarvoor je speciaal naar de stad fietst, maar omdat ik toch naar Dungelmann moest voor vijf gehaktballen – 2 pikante en 3 normale-, kon ik ook wel een bezoekje brengen aan de koffiejuwelier.

In het etablissement werd ik voorbeeldig geholpen door een jongeman, die voor mij in de computer keek wat ik de vorige keer had gekocht.

Ondanks dat de verkoper dienstverlenend opsomde wat ik tijdens een eerder bezoek had aangeschaft, de aromatische Lungo’s uit diverse hoofdsteden van de wereld, Vienna, Stockholm, Tokyo en Cape Town, kon ik mijn aandacht er niet bij houden.

Zijn gulp stond open.

Moest ik er wat van zeggen, of niet? Of alleen even een subtiel seintje geven? Oogcontact maken en dan een kleine doch veelbetekenende hoofdknik naar beneden? Een miniem gebaar met mijn wijsvinger leek me door de dubbelzinnigheid ongepast.

In de war bestelde ik precies wat hij zojuist had opgelezen. Doe maar hetzelfde. Ja, graag een tasje erbij. Lafjes betaalde ik het godsvermogen dat hij aflas van de kassa en droop af.

De gulp aan zijn collega’s overlatend.

- Heb je een tekstschrijver nodig? Laat het me weten! -