Als eerste door de tunnel

‘Van harte gefeliciteerd, u heeft gewonnen met uw deelname aan de prijspuzzel van de Rotterdamsebaan! Op vrijdag 5 februari aanstaande maakt u als één van de eersten tijdens de feestelijke opening een rit door de Victory Boogie Woogietunnel!’

Blij als een kind sprong ik na dit nieuws door de kamer. Net als veel mensen die ik ken heb ik 5 jaar lang het Haagse bouwproject Rotterdamse Baan, dat bij ons om de hoek gerealiseerd werd, op de voet gevolgd. Waarisdeboor.nl, nieuwsbrieven met flitsende timelapsefilmpjes, prachtige foto’s van nietige mannetjes met gele helmen in die indrukwekkende bouwplaats in de diepte; ik vond het betoverend.

De projectorganisatie had goed afgekeken van het communicatieteam van de metro in Amsterdam, dat een waar charmeoffensief in had gezet om het draagvlak onder de bevolking te vergroten. En met succes; de tunnel leefde!

De open dag in 2018 had ik helaas gemist. Je kon een stuk over het immense bouwterrein kuieren. Dat had ik graag gedaan, maar wij hadden een huwelijk of een begrafenis of iets anders belangrijks wat ik inmiddels vergeten ben, anders had ik dat ommetje langs de 80 meter lange boor Catharina-Amalia destijds beslist voorrang gegeven.

En nu mocht ik als eerste door de tunnel. Mét chauffeur. Mijn week kon niet meer stuk. Mijn op een haar na achttienjarige zoon wilde gelukkig wel mee. Hij is de lulligste niet. En zo begaven we ons afgelopen vrijdagmiddag in een splinternieuwe waterstofaangedreven Hyundai vanuit de Fokker Terminal aan de Binckhorst in Den Haag naar het begin van de Rotterdamsebaan in Ypenburg.

Minister Cora van Nieuwenhuizen opende de slagboom en daar gingen we, de prijswinnaars, in ganzenpas door de ruim anderhalf kilometer lange tunnel.

En, wat gaat er dan door je heen als je als eerste (okee, de minister mocht voorop) door zo’n nieuwe tunnel wordt gereden?

Verrassend weinig.

Het is een tunnel. Aan het eind is er licht. In dit geval rood, geel en blauw licht, indachtig Piet Mondriaans schilderij Victory Boogie Woogie, waarnaar de tunnel vernoemd is.

'Wat ging er door u heen?'

Zodra we bovengronds kwamen, wilde een cameraploeg ons interviewen. Onze strak ingestudeerde antwoorden konden zo de prullenbak in, want mijn zoon moest reageren op de vraag of hij dit later aan zijn kinderen zou vertellen. Nou en of, sprak de zeventienjarige met een ironische smile.

Het was ondanks de coronabeperkingen zonder meer een feestje om bij de feestelijke opening van de tunnel aanwezig te mogen zijn. En vertelt mijn zoon dit niet aan zijn kinderen later, dan zal oma met alle liefde kond doen van hoe cool het was om als eerste door de Haagse Victory Boogie Woogietunnel te worden gereden!