Blauw

Tot mijn schrik kwam ik er vorige week achter dat ik niet groen-geel ben zoals ik jarenlang dacht, maar waarschijnlijk – the jury is still out – een tikkeltje ietsiepietsie blauw.

Je weet wel, die kleurencodes van de teamrollen waarnaar je met collega’s op zoek gaat. De één is dominant, rood, en de ander sociaal, groen. Als je dat voor je hele team in beeld hebt, begrijp je beter hoe de ander in elkaar steekt. Zodat je elkaar ferm in je kracht kunt zetten.

DISC heet dat model, iedereen heeft ‘m inmiddels wel een keer gedaan. Lekker graven in de navel, in de baas z’n tijd. Wie ben ik, wat wil ik en wat kan ik.

Ik had mezelf na deze oefening jaren geleden op een groen-gele as geplaatst en bekeek de wereld gerieflijk en een beetje zelfingenomen vanuit die hoogsociaal-intelligente positie. Flexibel. Een denker. Een mensenmensch.

Maar tijdens een coronaommetje met een vriendin werd ik onverhoeds van mijn paard gegooid. Al wandelend hadden we het over ons werk. Zij vroeg me: ben jij ook zo’n controlfreak?

Ik deed mijn mond open om haar tegen te spreken, haha nee joh gekkie, echt niet, ik ben juist uitermate flexibel. De zelfvoldane glimlach vergleed van mijn gezicht toen mijn alter ego me influisterde: Jawel. Jij bent wél een controlfreak. Je bent een regelneef. Jij zet alles in schemaatjes. Je bent blij dat je thuis moet werken zodat je eindelijk de was bij kunt houden.

En nu ben ik dus als de dood dat ik alsnog blauw ben. Een strenge humorloze vrouw met vlekken in haar nek als er een onvoorzien probleem opdoemt. Want daar heb ik, waar anderen er juist bij gedijen, inderdaad een hekel aan. Ik houd het liever simpel.

Verschiet je van kleur bij het vorderen van de jaren? Is dat het? Of was ik altijd al blauw en ben ik gewoon kleurenblind?

Zijn er nog blauwen in de zaal die hier hun licht over kunnen laten schijnen? Help!