Brandalarm in het tehuis
Updated: Apr 14, 2021
We maken niks mee deze dagen. Ik word daar zo langzamerhand wel een beetje flauw van. ‘Je moet er zelf wat van maken.’ Blegh.
Nou vooruit, zo had ik me dus maar weer aangemeld bij het woonzorgcentrum, als deurvrijwilliger. Met een mondkapje op voorlezen of zingen op de gesloten afdeling, dat leek me niks gedaan, maar bij de deur zitten met een lekker boek, ja prima. Je bent er even uit, doet iets voor een ander én je kunt de hele middag ongestoord lezen.
Nou, ongestoord. Dat viel nog vies tegen.
Doorgaans is het er bloedheet, in het woonzorgcentrum. De kachel staat afgestemd op oude kouwe botten. En ik heb het juist altijd warm. Dus in een t-shirt onder mijn winterjas toog ik naar het tehuis. Daar aangekomen bleek er verhuisd te worden; de deuren stonden lekker tegen elkaar open. Dikke winterjas aangehouden en een uit mijn tas opgediepte wollen sjaal om en lezen maar. Wie maakt me wat.
Tien minuten later ging het brandalarm af.
Flegmatiek negeerde ik het gepiep, totdat ik een verzorgende op crocks voorbij zag rennen. Ze pakte een BHV-hesje uit een gangkast en keek huiverend van spanning rond. De gedachte vatte bij me post dat ik straks misschien zou moeten helpen alle ouderen uit het huis naar beneden te helpen. Ik sloeg mijn boek dicht.
Waarschijnlijk was het loos. Er waren geen rook of uitslaande vlammen te bekennen. Maar je weet het niet.
Binnen no time betraden drie stoere brandweermannen het pand. Een pak van mijn hart. Zij zouden zeker helpen met het evacueren van de bewoners. Tegelijkertijd wist ik wel dat dat natuurlijk nooit voldoende handjes zouden zijn voor alle mensen die in het gebouw wonen. En je mag bij brand de lift niet gebruiken, hoe doe je zoiets in vredesnaam? Voordat iemand zijn overjas aanheeft ben je al een kwartier verder.
Net toen ik me daarover zorgen begon te maken gonsde het rond: loos alarm. De kok had de soep laten aanbranden. De brandweer vertrok. Het hele voorval had zich al met al binnen een minuut of tien afgespeeld. Ik verdiepte me weer in mijn boek.
Maarten ’t Hart, voor wie het zich afvroeg.
Meer over de gesloten afdeling lees je hier.