De gesloten afdeling danst

Spichtig en clownesk, zo komt ze op het eerste gezicht op mij over. De danseres die professioneel glimlachend aan komt zweven. Vandaag krijgt de gesloten afdeling, waar ik vrijwilliger ben, een voorstelling.

Alle bewoners krijgen een stoel op de eerste rang. De danseres, gekleed in een bont gekleurd strepenpak en een gebreid mutsje, zet het eerste liedje aan via haar iPad; Aan die Amsterdamse Grachten. Er gebeurt onmiddellijk iets in de groep. Hoofden gaan omhoog en beginnen nauwelijks zichtbaar op de maat mee te knikken.

De danseres, een glimlach van oor tot oor, deint sierlijk heen en weer en trippelt dan richting Ria. Aan Ria’s lijf normaal gesproken geen polonaise. Maar tot mijn verrassing strekt ze haar handen uit naar de uitnodigende armen van de danseres. Ze komt soepel uit haar stoel en samen zwieren ze door de tot dansvloer omgetoverde huiskamer. Ik kijk rond; iedereen, werkelijk iedereen, zonder uitzondering, lacht en beweegt of klapt op de maat mee.

Mevrouw Van der Toren, die een uur eerder nog in een boze bui was (ze moest naar haar kinderen toe maar ze was potverdorie opgesloten!) laat zich verleiden tot een dansje met een verzorgende. Hun gezichten glimmen van plezier.

Mevrouw Paulisse, die normaal gesproken nauwelijks communiceert, spiegelt met haar handen de gebaren van de danseres bij het lied Havana Gilla.

Als ze weer vertrekt heeft de danseres iedereen een prachtig uur bezorgd. En zeker niet alleen de bewoners.

(De bewoners dansen niet alleen graag, wandelen vinden ze ook heel fijn!)

Smaakt naar meer? Ik bundelde alle verhalen over de gesloten afdeling in deze blog.