De gesloten afdeling - geloof je het zelf?

De dominee kwam op bezoek op de gesloten afdeling. Eens per maand verzorgt zij een huiskamerdienst. Samen met de verzorgende begeleidde ik de bewoners naar de in hoger sferen gebrachte zithoek. Een ingetogen kleedje over de salontafel. De brandende Paaskaars. Een zedig kijkend Mariabeeld. Op de draagbare cd-speler klonk orgelmuziek.

De dominee heette de bewoners één voor één welkom door gehurkt een ieder bij de hand te pakken en bij de naam aan te spreken. Daar werd wisselend op gereageerd. Een mevrouw schrok wakker. Een andere mevrouw moest er niks van hebben en keek boos weg. Maar de meesten beantwoordden de persoonlijke begroeting met een stille glimlach.

Een verhaal over Jezus stond centraal bij de viering. Daarna maakte de dominee een rondje om alle aanwezigen te vertellen dat Hij er altijd voor ons is.

Ik zat naast mevrouw Paulisse. Zij communiceert nog maar mondjesmaat. Maar dit keer was ze klaarwakker. De dominee bracht haar gezicht naar het oor van mevrouw en vertelde haar over Hem. Mevrouw Paulisse keek vriendelijk terug en articuleerde beheerst: ‘Geloof je het zelf?’

De dominee was even stil, maar liet zich niet uit het veld slaan. ‘Ja, ik geloof dat. En u?’

‘Nee’, was het kraakheldere antwoord.

Heel even wist ik niet waar ik kijken moest.

De glimlach die de dominee haar schonk was warm en oprecht. Ze wreef liefdevol over de gerimpelde hand van mevrouw Paulisse en ging door naar de volgende bewoner.

Op deze afdeling wisselen een gniffel en ontroering elkaar continu af.

Smaakt naar meer? Ik bundelde alle verhalen over de gesloten afdeling in deze blog.