De gesloten afdeling wandelt

Op donderdagmorgen stap ik vanuit een flauw zonnetje door automatische schuifdeuren

het woonzorgcentrum waar ik vrijwilliger ben binnen. Vandaag doet de gesloten afdeling mee met de wandel-driedaagse. Als ik de huiskamer binnenkom zit mevrouw Van der Toren keurig aangekleed aan de eettafel.

‘Conny komt vanmiddag en dan gaan we wandelen!’ kondigt ze aan.

‘Wat heerlijk. Het is er lekker weer voor’, zeg ik. ‘Heeft u al koffie gehad?’

Ze staart kort naar buiten, draait zich weer naar me toe en kijkt me vragend aan:

‘We gaan vanmiddag wandelen. Komt Conny hierheen om me op te halen?’

‘Ja zeker’, stel ik haar gerust.

Ik loop naar het keukenblokje en schenk koffie voor ons in. Voor haar met melk en suiker, zonder lepeltje want dat steekt ze steevast in haar tasje. Ik ga tegenover haar aan tafel zitten.

‘Vanmiddag komt Conny en dan gaan we wandelen’, vertelt ze enthousiast.

‘Wat heerlijk voor u. En het is ook zo lekker buiten vandaag’.

‘Ze draait haar hoofd naar het raam.

‘Ja lekker weer hoor. Komt Conny me ophalen vanmiddag?’

‘Ja natuurlijk’ verzeker ik haar. ‘En dan gaan jullie heerlijk wandelen’. Ze kijkt opgetogen.

Ik stel voor om een potje Mens-erger-je-niet te spelen. Zij is altijd rood en ik ben altijd geel.

We gooien om beurten met de dobbelsteen.

Na een tijdje verkondigt ze met veel nadruk: ‘Vanmiddag gaan we wandelen!’

‘Wat heerlijk voor u’, antwoord ik enthousiast.

‘Komt Conny me dan hier ophalen?’

‘Tuurlijk!’

Ik gooi weer met de dobbelsteen en neem nog een slokje van mijn koffie.

(Je kan altijd beter gaan wandelen dan hardlopen...)

Smaakt naar meer? Ik bundelde alle verhalen over de gesloten afdeling in deze blog.