Fijne weekend

‘Mam wat zit je haar leuk’, slijmde mijn zoon. Mijn automatische reactie ‘wat moet je van me’ bleek terecht.

Zijn ketting lag eraf. En hij moest nú direct naar Amsterdam. Hij had college en training op de roeivereniging en poh, het nieuwe studentenleven, man man, druk druk druk. ‘Dank je wel mam, je bent de beste, doei!’

Bij de fietsenwinkel aangekomen nam ik positie in achter een klant die op opgewonden toon tegen de fietsenmaker sprak.

‘Nou, ik ben hier natuurlijk helemaal niet blij mee.’

‘Nee mevrouw’ paaide de fietsenmaker, ‘dat snap ik. Maar meer kan ik er helaas niet aan doen. Ik wens u in ieder geval een fijne weekend.’

‘Fijn.’

‘Hm?’

‘Het is fíjn weekend.’

'Oh. Fijn weekend mevrouw.'

Over de zelfingenomen schouder van de klant keek de fietsenmaker me aan met een vermoeide blik. In zijn ogen meende ik te lezen: ‘Dit ga je niet menen toch.’

De dame verliet de winkel. Ik was aan de beurt. Ik duwde de fiets van mijn zoon de werkplaats in.

De fietsenmaker, normaal gesproken altijd correct, klantvriendelijk én vakkundig, trok een gezicht alsof hij zojuist met de vlakke hand geslagen was. ‘Aahhh, de hel!’ bracht hij uit. Ik maakte een vegend gebaar met mijn hand over mijn schouder om aan te geven dat hij het van zijn rug moest laten glijden.

Hij nam de fiets in en zei, weer een beetje in model gezakt: 'Dinsdag is 'ie klaar mevrouw'. Ik wenste hem een FIJN weekend en veel succes vandaag. Want in de verte kwam mevrouw weer terugfietsen. ‘De remmen piepen nog steeds hoor’.

Koopvis schrijft ook voor jou.