Hee! Er staat een rij hoor

Tsja, Amsterdammers. Niet op hun bekkie gevallen.

Watskeburt?

Ik sta in de Hema op het Haarlemmerplein, met een badmat en een zak waxinelichtjes. Er staat een flinke rij. Maar bij de zelfscankassa gebeurt niks. De handscanner ligt zich te vervelen op de counter.

Ik scan de situatie een paar seconden en denk: ik ben gekke Henkie niet. In de rij gaan staan terwijl de zelfhulpkassa vrij is. Tss. Dus ik loop naar voren en scan mijn badmat. Bliep.

Dan komt er een opmerking van achteren. Een man van rond de dertig in een grijze tweed jas bijt me toe:

Hee! Er staat hier een rij hoor.

Ik roep: Oh sorry! maar ik denk: Oen, ga dan zelf in de rij staan voor de zelfscanner.

We raken in gesprek.

- Je dringt toch niet zomaar voor.

- Maar die zelfscanner is er toch voor ons gemak.

- Er is gewoon één rij. Wat als we allemáál zouden voordringen.

- Maar niemand gebruikt de zelfscanner, dus ik dacht…

Het thema ‘op je beurt wachten’ leeft nogal, zo blijkt al snel. Een andere bezoeker bemoeit zich er nu ook mee. Tegen haar vriendin mompelt ze duidelijk verstaanbaar voor iedereen: De Hema kan dat wel eens wat beter organiseren, potverdorie. Andere rijgenoten hummen instemmend. Nou inderdaad! Verbroedering alom.

In de tussentijd reken ik mijn badmat en waxinelichtjes af met mijn telefoon. De hele handeling duurt nog geen halve minuut. Lang leve de efficiency. De bon rolt uit de kassa.

Wegwezen nu.

Ik slalom langs het rek met fietslampjes en batterijen, mompel iets van sorry en maak dat ik wegkom.

Genânt? Dan heb je dít nog niet gelezen.