In de film

Op mijn dooie gemak fietste ik van mijn werk naar huis. Hersenpan op de automatische piloot. Beetje rustig op de pedalen trappen langs het opgeschoten onkruid aan de kant van het fietspad.

Plots zag ik aan de overzijde van de weg een cameraploeg. Ik ging prompt rechtop zitten. Geïnteresseerd keek ik om me heen. ‘Goh wat een mooie wolken, hmmm dat prachtige onkruid, pomtidom’. Overbewust van mijn aanwezigheid in het beeld.

Even later sprak ik mezelf toe: stel je niet zo aan. Dat was gewoon een meetploeg.

Wat is dat toch dat je, zodra er een camera op je gericht staat, je ongemakkelijk gaat bewegen?

Je ziet het vaak bij items op het nieuws. De cameraman interviewt een deskundige en vraagt: loop nog even door het beeld voor een extra shot tijdens de voice-over.

De expert loopt vervolgens als een houten hark naar de camera toe, onderweg van niks naar nergens.

In de film gebeurt iets soortgelijks als ze gaan eten. Over-eating. De acteur in de eet-scene neemt een klein hapje en blijft daar vervolgens veel te lang op ‘kauwen’. Iemand als Brat Pitt peutert daarna ook nog omslachtig in zijn tanden.

Pas maar op, want als je het één keer gezien hebt, kan je het niet meer niet-zien.

Vond je dit het lezen waard? Kijk dan wat ik voor jou kan schrijven.