Lang zal ze leven op de gesloten afdeling

Met twee dozen slagroomsoezen en één moorkop fiets ik naar de gesloten afdeling voor demente ouderen, waar ik vrijwilliger ben. Ik ben jarig, dus ik trakteer.

De moorkop is voor Ria. Dat komt zo: als ik daar ben voorzie ik de bewoners van een kopje koffie met melk en suiker. Wanneer ik daarna met de koektrommel rondga, roept Ria heel beslist: ‘geef mij maar een moorkopje!’. Vandaar dat zij vandaag een speciale behandeling krijgt.

‘Lekker?’ vraag ik. Ria hmmmt bevestigend en smult zich luid smakkend door de slagroombom heen.

Ondertussen zing ik Lang zal ze leven met de bewoners. ‘Wie is er jarig?’ vraagt mevrouw Van der Toren. Al zingend wijs ik mezelf aan. Ha! Ik krijg een hand, van harte gefeliciteerd. We eten onze roomsoes en we zingen ons door een repertoire van vroeger heen. Klein klein kleutertje, In Den Haag daar woont een graaf, Aan de Amsterdamse grachten, en natuurlijk zoals altijd: Hand in hand kameraden.

Bij dat laatste lied stoot mevrouw Van der Toren met haar kleine vuist stoer in de lucht; ‘Leve Feyenoord één!’ Ze kijkt me veelbetekenend aan: ‘Ja want ik ben een echte Rotterdamse!’ Dat wist ik al maar ik reageer zoals iedere keer verrast, oh echt?

Voordat ik aan het eind van de ochtend vertrek zet ik Lang zal ze leven nog een keer in. Iedereen zingt en klapt mee. Hieperdepiep, hoera!

Mevrouw Van der Toren vraagt: ‘wie is er jarig?’

Smaakt naar meer? Ik bundelde alle verhalen over de gesloten afdeling in deze blog.