Lang zal ze leven op de gesloten afdeling deel 2

Al maanden had ze het erover: als ik 100 word, dan geef ik een feestje. Je komt toch wel? Vorige week was het zover. Maar het feestje van mevrouw Van der Toren kon helaas niet doorgaan. Corona.

Ik was al in geen weken op de gesloten afdeling geweest. Normaal gesproken lees ik op donderdagochtend voor, we doen een spelletje of ik zing samen met de demente bewoners oud hollandse liedjes.

Toen ik aan kwam lopen, met een papieren hoedje op, stond de stoep al vol met toeschouwers, keurig op anderhalve meter afstand van elkaar.

Een medewerker van het zorgcentrum had een hoogwerker geregeld. Het balkon waar mevrouw zich dadelijk zou vertonen aan de buitenwereld was versierd met ballonnen. Haar dochter en schoonzoon gooiden nog wat slingers om het hekwerk van de hoogwerker, trokken een veiligheidsgordel aan en lieten zich onder luid geloei van de dieselmachine naar boven takelen.

Zodra ze op de juiste hoogte gearriveerd waren, kwam mevrouw Van der Toren het balkon op schuifelen met haar looprek. Een ontroerd ‘Aahhh’ klonk vanaf het balkon. Wat een verrassing!

Ze wuifde naar het publiek beneden haar. Iemand riep: 'U lijkt wel de koningin!'

Toen zette de hele stoep Lang zal ze leven in. Hoera! Hoera! Hoera! In de hoogte zag ik het vastberaden armpje van mevrouw Van der Toren driewerf de lucht in stoten.

Toch een feestje.

(Mevrouw van der Toren is nog zo kwiek, ze is ook dol op wandelen en dansen.)

Smaakt naar meer? Ik bundelde alle verhalen over de gesloten afdeling in deze blog.