Piepers (een spannend verhaal)

Bij het stoplicht maakte een oude man aanstalten om te gaan oversteken. ‘Het is rood hoor!’ riep ik hem toe in een opwelling van bezorgdheid en bemoeizucht. De man, ik schatte hem midden 70, keek even opzij alsof hij een deur hoorde klapperen en stapte alsnog het zebrapad op.

Het was donker, het regende en het stoplicht stond al een tijdje op rood. Dat was niet de enige reden dat ik geduldig wachtte op het fietspad tot het groen werd; bij deze tweebaans kruising komen auto’s van drie kanten aanrijden, richting de oprit van de A4. Bepaald niet de juiste plaats en tijd voor burgerlijke ongehoorzaamheid.

Het stoplicht stond op rood.

Achter ons was een rode pijl groen geworden. Twee rijen auto’s begonnen met optrekken.

De man was inmiddels begonnen aan zijn oversteek en kuierde kalmpjes over de zebra.

De auto die in de rechterbaan de bocht uit kwam had hem net op tijd in beeld. De chauffeur toeterde driftig en remde hard om hem te ontwijken.

Als dank stak de ongeduldige oversteker zijn hand op. Toen maakte hij de onfortuinlijke keuze snel door te lopen richting de overkant.

Hee! dacht ik, maar jammer genoeg zei ik het niet hardop. Helaas, want een tandje bemoeizucht erbij was op dit moment beslist op z’n plaats geweest.

Het witte bestelbusje dat was opgetrokken in de linkerbaan had geen zicht op wat zich op het zebrapad afspeelde. Het ging met een lekker vaartje de bocht om, ongetwijfeld om ‘m es flink op z’n staart te trappen op weg naar de gekookte piepers.

Er volgde een doffe bons. De man rolde als een ervaren stuntman over de motorkap en viel op het wegdek. Het busje reed door. Had de chauffeur überhaupt wel gemerkt dat hij iemand geraakt had?

Daar stond ik en keek naar deze film, ineens in een soort überbewustzijn. Ik fietsbeende naar het slachtoffer toe, hielp hem overeind en begeleidde hem terug naar de stoep waar het hele avontuur een paar seconden eerder begonnen was.

Het leek allemaal erg mee te vallen. Hij klopte zich af en bleef stevig staan. Nee hij had geen hulp nodig. Dank je wel. Nee echt niet. Komt goed. En nou ophoepelen, dacht ik er zelf bij.

Het werd groen. Ik fietste verder, een beetje ademloos, op weg naar mijn eigen piepers.